تحلیلِ گفتمانِ انقلابی در شعر موسوی گرمارودی

علی موسوی گرمارودی یکی از شاعران قبل از انقلاب اسلامی است که شعر نو را با مایه‌های مذهبی و انقلابی سروده و پس از انقلاب نیز شیوۀ خود را تداوم بخشیده است. شعر او از همان ابتدا با روح مبارزاتی و گونه‌ای تعهد اجتماعی و انسانی پیوند داشت و مفاهیم و موضوعاتی را در بر می‌گرفت که دارای صبغۀ مذهبی بود؛ هم‌چنین ظرفیت تبدیل‌شدن به نوعی گفتمان انقلابی را داشت. گفتمان انقلابیِ گرمارودی، مبتنی بر نگرش فلسفی و رویکرد اجتماعی و انسانی خاصی است که بر آموزه‌ها و ارزش‌های دینی تکیه دارد. این گفتمان، برآمده از جهان‌بینی و دریافتی است که گرمارودی در طول سال‌های مبارزه به دست آورده و دارای عناصرِ گفتمانی و مؤلفه‌ها و نشانه‌هایی است که به‌صورت آشکار و مستتر در اشعارش بازتاب یافته است. در این نوشتار، چگونگی تکوینِ گفتمانِِ مسلط در سروده‌های نوپردازانۀ موسوی گرمارودی که از آن به گفتمان انقلابی تعبیر شده، مورد بررسی قرار گرفته. به‌موازات آن، مؤلفه‌ها و نشانه‌های چنین گفتمانی تعریف و تحلیل شده است.